حَرم یعنی همه جا؛ جبهه سوریه، جبهه خمینی (ره) است

احمدرضا بیضایی

هنوز مانده تا مرثیه شهادت شهدای «مدافع حرم»! را بسرایم. در زمانی که هنوز عده‌ای یقه‌‌ امام(ره) و شهدا را رها نکرده‌اند که چرا بعد از فتح خرمشهر جنگیدید، چگونه امروز باید از جنگیدن در سوریه سخن گفت؟ چه کسی می‌داند هزار کیلومتر خارج از مرزهای جمهوری اسلامی، در گمنامی برای تحقق آرمان خمینی(ره) جنگیدن و در غربت به شهادت رسیدن یعنی چه؟ و بعد از آن چگونه باید مادر شهید را تسلی داد؟ چگونه باید دل پدر شهید را آرام کرد؟ فرزند شهید را که هنوز زبان نگرفته چگونه باید توجیه کرد؟ در برابر عظمت فداکاری همسر شهید چه باید گفت؟ چگونه باید همرزم شهید را که میان تحمل درد فراق و تحمل درد جا ماندن گُر گرفته تسلی داد؟ وصیت شهید برای حفظ خاکریز سوریه را در این فضای دیپلماسی زده چگونه باید به گوش‌ها رساند؟

تلویزیونِ «خوب»، تلویزیونِ «خاموش» است!

چند حاشیه بر متن صدا و سیما و برنامه هایش

مهدی نورمحمدزاده/ مقدمه: شکی نیست که در روزگار امروز، تلویزیون فراگیرترین و بعضاً مؤثرترین رسانه در سطح جهان است و همین فراگیری و جهان‌شمولی، باعث شده اکثر نقادی‌ها و تحلیل‌ها از بایدونبایدهای تلویزیون و برنامه‌هایش، بیش از آنکه جنبه ایجابی و مبنایی داشته باشد، جنبه انفعالی و مصداقی پیدا کند.یعنی مثلاً به‌جای اینکه در مورد فلسفه وجودی و ماهیت «منبرهای تلویزیونی» علما و خطبا کنکاش کنیم، صرفاً در مورد فلان برنامه و فلان خطیب تلویزیونی و آثار مثبت و منفی آن بحث‌وجدل می‌کنیم! با اذعان به این نقطه‌ضعف اساسی، در ادامه چند «بایدونباید» مهم و مغفول در رسانه ملی و به‌ویژه صداوسیمای استانی ما، مطرح‌شده و قضاوت در مورد آن به خوانندگان واگذار می‌شود.

چرا تبریز از سکه افتاد؟

تاملی در تاثیر فرهنگی تبریز در ممالک همسایه

مسعود صدرمحمدی/ جمله‌ی مشهوری است که می‌گوید «تاریخ همواره تکرار می‌شود.» این جمله از آن جملاتی است که اهل تفلسف با این توجیه که در این صورت تاریخ چیزی جز صحنه تکرارها نخواهد بود و در این صورت تلاش برای پیشرفت‌ها و حرکت‌های روبه‌جلو عبث خواهد بود آن را طرد می‌کنند. اما اگر جمله را به این نحو ارائه دهیم که «با عدم‌تغییر در عوامل متغیر و سلسله عللِ یک مورد طبیعتاً نتیجه حاصل از آن سلسله علل بی‌تغییر خواهد ماند» اهل تفلسف و سختگیران در گزاره‌ها نیز به صدق این جمله معترف می‌شوند.

بی خانمانی در شهر بی گدا

محسن هادی/ در حاشیه‌ی شمالی تبریز، زیر پل‌های اتوبان پاسداران، پر از کارتن‌خواب‌هاست. در سرمای استخوان سوز زمستان‌های تبریز، می‌توان دخترکی را همراه مادرش دید که در میان سی چهل مرد، کارتن‌خوابی می‌کند. می‌توان پیرزنی درمانده را دید، می‌توان جوان تحصیل‌کرده‌ای را هم دید؛ همه‌شان در یک‌چیز مشترک‌اند؛ بی‌خانمانی!