برای آقای استاندار/ سفرت به خیر اما...

وحید رضازاده آذری

آقایِ استاندار سلام؛ سفر بی‌خطر آقای دکتر.

به‌سلامتی از سفر قفقاز برگشتید. شنیدیم و خواندیم که قصد توسعه‌ی مناسبات سیاسی و اقتصادی را دارید. شنیدیم و خواندیم که بناست توریسم درمان را رونق دهید؛ و باز، عزیزان هم‌زبانمان قصد تبریز و اردبیل کنند تا شاید طبیبان ایرانی دردی از آنان دوا کنند... قدمشان به رویِ چشم؛ اما بد نیست این بار که عزم را جزم کرده‌ایم برای پذیرش مهمان از کشور دوست و برادر، نیمچه نگاه فرهنگی هم به این موضوع داشته باشیم. نکند مانند دوره‌ی قبل، هم مهمان آزرده‌خاطر شود و هم میزبان. نکند با بی‌توجهی و بی‌تفاوتی نسبت به جوانب و ظرایف پذیرش توریست، اسباب زحمت دوطرفه فراهم آید. قطعاً می‌پذیرید که تفاوت‌های جزئی فرهنگی با اندک برنامه‌ریزی و دقت، می‌تواند مجال تقویت اشتراکات باشد و نه موجب اختلاف و احیاناً تحقیر طرفین.

انقلابی‌ها و ارتجاعِ فیتیله‌

روح الله رشیدی

افتضاحِ «هتل فیتیله‌ای» واکنش‌برانگیز شد. متنوع، متکثر و پردامنه. دیگر مثل قدیم نیست که در چنین بزنگاه‌هایی، صرفاً نمازگزاران به قبله‌ی تجزیه و تشتت، میدان‌داری کنند و حنجره بدرند. دوستدارانِ جمهوری اسلامی و صاحبان منصب نیز حتی موضع می‌گیرند؛ تندتر و غلیظ‌تر از تجزیه‌چی‌های مزدبگیر. نمایندگان مجلس، استاندار، فرماندار و هرکسی که ردایِ مسئولیت بر تن دارد، کم نمی‌گذارد در تقبیحِ توهین. این، مرتبه‌ای از رشد است. و مغتنم و درخور.

بااین‌همه، اما هنوز کیفیت این رشد، چندان‌که باید نیست.

سرمقاله شماره سوم/ سیرت زدایی از جمهوری اسلامی

دکتر احمدرضا بیضایی
بقول سید شهیدان اهل‌قلم، گاهی هست که آدم دلش می‌خواهد فارغ از همه اعتباراتی که مصلحت‌اندیشی‌های عُقلایی را ایجاب می‌کند، فقط حرف دلش را بزند. حرف دل هم باز بقول او آن است که بیش از همه حرف‌های دیگر آدم شایسته است که به‌حساب خود آدم گذاشته شود. نمی‌توان آن‌قدر بزدل بود که هم به موجبات و مقتضیاتِ قلم‌فرسایی تن داد و از اصول ژورنالیسم حرفه‌ای عدول نکرد و هم حرف دل را زد. در این روزهای دیپلماسی زده که بر انقلاب می‌گذرد، کجاست یکی مثل شهید سید مرتضی آوینی که از یکسو شمشیر آخته قلمش را به مقابله با روشنفکران غرب‌زده‌ای که در سال‌های بعد از خاتمه جنگ به معارضه با انقلاب اسلامی برخاسته‌ بودند، برده بود و از سویی، گرای دفتر مجله «گردون» را در مقاله «تحلیل آسان» به رزمندگان اسلام داده بود و دوست داشت یک آرپیجی جانانه‌ هم حواله این دفتر بشود!