تاملی در کارکردهای مجتمع تجاری ولیعصر

دو صد گفته چون نیم کردار نیست

نوید ناصر

آن روزها که در دانشگاه تبریز تحصیل می‌کردم، هر روز روبروی دانشگاه تبریز، طلبه‌های پرشوری را می‌دیدم که در حال رفت‌وآمد به حوزه علمیه حضرت ولیعصر(عج) هستند و به‌واسطه‌ی همین همسایگیِ فیزیکی دانشگاه تبریز و حوزه، کمابیش در جریان برنامه‌ها و اتفاقاتِ پیرامون حوزه ولیعصر(عج) بودم.  تا اینکه چند سال پیش، تحرکات و تدارکاتِ عملیات ساختمانی در محوطه‌ی جلوی حوزه علمیه به چشم خورد. اوایل، زمزمه‌هایی مبنی بر ساخت خوابگاه برای طلبه‌ها یا ساخت مجموعه‌ی فرهنگی و... به گوش می‌رسید. چند ماه که گذشت، چندین دهنه مغازه، در این محوطه پدیدار شد. با خود فکر می‌کردم که حتماً به دلیل مجاورت حوزه علمیه ولی‌عصر با کتابخانه عمومی ولی‌عصر و دانشگاه تبریز، لابد می‌خواهند کتاب‌فروشی یا مراکز توزیع محصولات فرهنگی و مرتبط با مثلاً سبک زندگی راه خواهند انداخت. انتظاری که به ماهیت حوزه علمیه نزدیک‌تر بود. مغازه‌های ساخته‌شده کامل شدند و به‌تدریج، آرم شرکت‌های داخلی و خارجی نظیر KILIM،elit ، jasmin، Balsa Avecci و... بر سر در مغازه‌ها نقش بست. و البته، تابلوی روانِ بزرگی که «تورهای اروپا، مالزی، تایلند، گرجستان و...» در آن چشمک می‌زد!

بنیادی به نام «بهزاد»

نگاهی انتقادی وضعیت کنونی هنرمند انقلاب، حاج بهزاد پروین قدس
 روح الله رشیدی

بسیار می‌شنویم که می‌گویند «باید فرهنگ ایثار و شهادت را در جامعه منتشر کرد»، «باید برای دفاع مقدس کار کرد»، «باید ارزش‌های دفاع مقدس را به نسل‌های آینده انتقال داد» و از این حرف‌ها.

برخی، صادقانه و دلسوزانه این حرف‌ها را می‌زنند و برخی دیگر سوداگرانه و متظاهرانه. آن‌ها که صادق‌اند، آستین‌ها را بالا می‌زنند و کار می‌کنند و آن‌ها که اهل تظاهرند، فقط حرفش را می‌زنند و گاهی اگر فرصتی دست داد، نمایشی می‌دهند و بازی‌ای درمی‌آورند که مثلاً گفته باشند که کارکرده‌اند.

در میان آدم‌هایی که از سرِ صدق، به‌پای دفاع مقدس ایستاده و مردانه کار می‌کنند، کسانی هم هستند که به‌تنهایی کارِ ده‌ها موسسه و نهاد و بنیاد را انجام می‌دهند. گسترده‌تر، عمیق‌تر، مستمرتر، خالصانه‌تر، کم‌هزینه‌تر و مؤثرتر از همه‌ی آن نهادها و بنیادها.

رونمایی از پنجمین شماره‌ی «بهمن آذربایجان» با یاد بزرگانِ اسلامِ ناب

پنجمین شماره‌ی ماهنامه‌ی «بهمن آذربایجان» رونمایی و معرفی می‌شود. آیین رونمایی از جدیدترین شماره‌ی «بهمن آذربایجان»، همراه خواهد بود با یادکرد شخصیت‌هایی نظیر شهید «آقا مهدی باکری»، به مناسبت سالگرد شهادتش، «حاج علی اکرام علی‌اف» به مناسبت سالگرد درگذشتش، شهید «سید حسن شکوری» به مناسبت اربعین شهادتش و شهید «محمدرضا فخیمی» از شهدای جبهه مقاومت. همچنین مروری خواهد شد بر عملکرد «حاج بهزاد پروین قدس» که پرونده‌ای در نقد بی‌توجهی نهادهای مسئول به این چهره‌ی شاخص در این شماره منتشر شده است.

در این آیین، همچنین ویژه‌نامه‌ی «سنگربان» ویژه‌ی شهید سید حسن شکوری، به‌عنوان ضمیمه‌ی ماهنامه، رونمایی می‌شود.

تحریریه‌ی ماهنامه‌ی «بهمن آذربایجان» از عموم علاقه‌مندان برای حضور در این برنامه دعوت می‌نماید.

روز دوشنبه 24 اسفندماه از ساعت 16/30 در محل «پاتوق کتاب تبریز» واقع در خیابان آزادی، جنب مسجد طوبی، منتظرتانیم.

وامدارِ هیچ کس نبود

مروری بر روزهای حضور شهید سید حسن شکوری در شورای شهر تبریز

گفتگوی حسین وحید رضایی­ با دکتر رسول درسخوان

اشاره:

سید حسن شکوری، اگرچه گمنام زیست اما هیچ‌وقت گوشه‌گیر و منفعل نبود. نشان به آن نشان که بارها خود را در معرض رأی مردم تبریز قرار داد و با اعتماد و انتخاب آن‌ها، وکالت مردم شریف تبریز را در شورای اسلامی شهر بر عهده گرفت. به جرات می‌توان گفت که از خوش‌نام‌ترین صاحب‌منصبان مردم تبریز در این سال‌ها بوده. سابقه‌ی حضور مؤثر و فعال آقاسیدحسن در ادوار مختلف شورا، می‌تواند حاوی تجربیات و عبرت‌های ارزنده برای منتخبان ملت در شورا و مجلس باشد. برای آشنایی با این وجه از شخصیت شهید سید حسن شکوری، با «دکتر رسول درسخوان»، از همراهان سید در شورای اسلامی شهر تبریز نشسته‌ایم.

*

 

از مسجد تا خط مقدم

شهید سیدحسن شکوری به روایت صمد قاسمی

با شهید بزرگوار، سید حسن شکوری، هم محلی بودیم. خانواده­ی شکوری، منشأ خیر و برکت و واجد اخلاق حسنه­ی پیامبر بودند. کمال و ادب و معرفت از کودکی در آقا سید حسن جلوه داشت. خوش‌برخورد، سربه‌زیر، خوش‌اخلاق و دارای منش پیامبری. نشست و برخاست با او، بسیار دل‌نشین و جذاب بود.

 

بزرگ که شدیم، در زمان انقلاب در فعالیت­ها و راهپیمایی­ها و به دنبال آن پیروزی انقلاب و سپس در 8 سال دفاع مقدس، با ایشان همراه بودیم. بعد از تشکیل ارتش بیست‌میلیونی بسیج، بنده در مساجد «بیلان‌کوه» فعالیت داشتم. حدود دو، سه ماه به مسجد شهید بهشتی (مشدعلی سابق) که محل فعالیت سیدحسن بود، آمدم. بچه‌های مسجد شهید بهشتی دارای سطح علمی بالایی بودند. شورای فرماندهی مسجد، متشکل از چند نفر بود؛ مسئولیت یک قسمت را شهید علافی برعهده داشت، شهید قاسم پور، مهندس نجفی، مهندس نوجوان که از  اساتید دانشگاه بود و آقا سید حسن شکوری. فعالیت­های فرهنگی و کلاس­های قرآن و نهج­البلاغه داشتند. نشست­های سیاسی برگزار می­کردند. فعالیت­های این‌چنینی زیادی داشتند.

اسارتِ «آقا مهدی» در «آن‌سوی دجله»!

سرمقاله شماره پنجم «بهمن آذربایجان»

روح الله رشیدی

اسفند که می‌شود، «آقا مهدی» هم می‌آید «این‌وَر»؛ پیشِ ما. خودش که نه. می‌گویند «مفقودالاثر» است! اسم و عکسش. می‌آید «این‌ور» تا ما برایش بزرگداشت بگیریم. می‌آیند و از او می‌گویند. ساعتی، چنین می‌گذرد و «خداحافظ سردار»!

در تمام این سال‌ها، همّ و غمّ همه‌ی ما این شده که حرف‌های تازه‌ای از سرنوشت آقا مهدی بشنویم. از روز آخر. از ساعتِ آخر. دنبال کسی می‌گردیم که ماجرایِ «آن‌سویِ دجله» را از زوایه‌ای نو برایمان تعریف کند. هر چه جزئی‌تر و هیجان‌برانگیزتر، بهتر. اوجِ مجالسِ ما برای آقا مهدی آنجاست که راویان، صحنه‌ی آخرِ حیاتِ مادی آقا مهدی را روایت کنند؛ آنجا که او در «آن‌سوی دجله» مجروح شده و پیکر مجروحش را گذاشته‌اند توی قایق و دارند می‌آورند «این‌سوی دجله» که ناگهان قایق، مورد اصابتِ آرپی‌جی یا خمپاره‌ی دشمن قرار می‌گیرد و پای او، هیچ‌گاه به «این‌سوی دجله» نمی‌رسد!

اگر شهید نشوم، می‌میرم!

گفتگو با همسر و فرزند حاج عباس عبدالهی، شهید مدافعِ حریم اسلام ناب

گفتگو از: حسین وحید رضایی نیا

 

اشاره: حاج عباس، متولد 21 دی سال 1348 است. روح بی‌قرار و ظلم‌ستیز و تعالی طلبش، او را در همان نوجوانی، به مصافِ دشمن بعثی می‌فرستد. در سیزده‌سالگی. و این مصاف، ماه‌ها طول می‌کشد. زخم هم برمی‌دارد در این رزم. اما، عقب نمی‌نشیند. 48 ماه، مثل مرد می‌ایستد در برابر تحمیل‌کنندگان جنگ نابرابر به ایران اسلامی... زمانه دگرگون شد و تطاول ایام، این بار، مشتی مسلمان نمای جاهل را از آستینِ اسلام آمریکایی بیرون آورد و انداخت به جان جهان اسلام. جهانِ رنجور اسلام. حاج عباس، وقتی چنین دید، تاب نیاورد و باز پرکشید به سمت میدان نبرد. سوریه، جولانگاه اسلام آمریکایی شده بود و عباس، این فرزند اسلام ناب، پنجه در پنجه‌ی نمازگزاران به قبله‌ی واشنگتن و آل سعود انداخت. مردانه ایستاد و جنگید. جنگی در میانه‌ی میدان. 22 بهمن بود که این روح ناآرام، به عرش پر کشید. 22 بهمن، روز تولد اسلام ناب هم هست. و او در روز تولدش، شهید شد. سال 1393. پیکرش، جاودانه، در دلِ سپاه کفر بر فراز ایستاده است و فریاد می‌زند هنوز. همسر و فرزندش، امیر، در این گفتگو، حاج عباس عبدالهی را برای می‌شناسانند.

 

ارتباطاتِ بین المللی جبهه انقلاب اسلامی؛ از برخوردهای دیپلماتیک تا تحرک مردمی

مسعود صدرمحمدی

غرب مسیحی مدت‌هاست که در مواجهه با اسلام از شیوه‌ی ایجاد سد عاطفی برای ناتوانی ذهن مخاطبان از شناخت حقیقت و کشف امر واقع استفاده می‌کند. این شیوه چه در ارتباط جهان اسلام با مخاطبان غیرمسلمان خود و چه در نوع ارتباط اعضای درون امت اسلامی امکان درک بدون پیش‌داوری از انسان‌های پیرامونی را برای افراد از بین برده است. جدی‌تر شدن چنین وضعیتی منتج به امتناع امکان گفتگوی ابنای بشری شد. عدم ارتباط صحیح بین افراد به‌حکم قانونِ «الناس اعداء ما جهلوا» منجر به هراس‌های وهمی از یکدیگر می‌شود که در نتیجه آن امیدها به یاس، یاس‌ها به ترس و نهایتاً ترس‌های قلبی به رودررویی انسان‌ها برای حذف علت ترس منجر می‌شود. در نتیجه‌ی چنین فرایندی است که ما شاهد وقوع جنگ‌ها و درگیری‌هایی هستیم که شاید اگر شلیک‌کنندگان دو سنگر می‌توانستند با سکوت تفنگ‌ها، با یکدیگر صحبت کنند هیچ‌گاه راضی به کشتن هم نمی‌شدند. این فرآیند فرآیندی است که چه در جهان اسلام و چه در رابطه‌ی میان جهان اسلام  و مردم اروپا اتفاق افتاده است.

حَرم یعنی همه جا؛ جبهه سوریه، جبهه خمینی (ره) است

احمدرضا بیضایی

هنوز مانده تا مرثیه شهادت شهدای «مدافع حرم»! را بسرایم. در زمانی که هنوز عده‌ای یقه‌‌ امام(ره) و شهدا را رها نکرده‌اند که چرا بعد از فتح خرمشهر جنگیدید، چگونه امروز باید از جنگیدن در سوریه سخن گفت؟ چه کسی می‌داند هزار کیلومتر خارج از مرزهای جمهوری اسلامی، در گمنامی برای تحقق آرمان خمینی(ره) جنگیدن و در غربت به شهادت رسیدن یعنی چه؟ و بعد از آن چگونه باید مادر شهید را تسلی داد؟ چگونه باید دل پدر شهید را آرام کرد؟ فرزند شهید را که هنوز زبان نگرفته چگونه باید توجیه کرد؟ در برابر عظمت فداکاری همسر شهید چه باید گفت؟ چگونه باید همرزم شهید را که میان تحمل درد فراق و تحمل درد جا ماندن گُر گرفته تسلی داد؟ وصیت شهید برای حفظ خاکریز سوریه را در این فضای دیپلماسی زده چگونه باید به گوش‌ها رساند؟

مجلس، عصاره‌ی فضایل ملت است؛ اگر قبیله گرایان بگذارند

روح الله رشیدی

نقل است که یکی از متنفذینِ یکی از جناحین در منطقه‌ی آذربایجان، در توجیهِ نوعِ سهمیه‌بندی جریان متبوعش برای انتخابات مجلس در تبریز چنین استدلال کرده است: رقیب، قوی است. محتمل است که سه نفر از جناح مقابل، در انتخابات پیروز شود. ما اگر هر شش نفر را از چهره‌های قوی و نامدار بگذاریم، آرای جناحِ ما پراکنده می‌شود و احتمالاً هیچ‌کدام رأی نیاوریم. بنابراین، سه نفر قوی و سه نفر ضعیف را در لیست می‌گذاریم تا لااقل سه نفر قوی از جناح ما، حتماً بالا بیاید!

 

عصاره ی فضایل ملت؟

می‌فرماید «عصاره‌ی فضایل ملت است». «مجلس» را می‌فرماید امام(ره). معنایش روشن است؛ هر چه فضیلت در ملت جمع است، در مجلس نیز باید که جمع باشد. مجلس چیست؟ کیست؟ با این حساب، «مجمعِ فضلای ملت». این عیار، حداکثری است و سفت‌ و سخت. آن‌چنان حداکثری، که صرفاً نوادرِ زمانه و خواصِ ملت در چنان ترازی جای می‌گیرند. بیراه نیست که «مجلس در رأس امور» می‌شود. مگر رأس امور را به اراذل می‌شود سپرد؟!